-Sanıyorum ki- kimse bundan sonra beni kolay kolay evlilik fikrine alıştırmaz.
O güzel görünen gelinlikler, mükemmel düğünler, sevdiğin adamın yanında uyanma fikri, her zaman onunla birlikte olma...
Bunlar bile kandıramaz gibi geliyor.
Hele ki bi çocuğum olmasını hiç istemiyorum.
Biliyorum fikirlerim değişecek.
Ama anlık durum budur yani.
"N'oldu yahu ?" diyorsunuzdur hemen açıklayayım.
Bilindiği üzere kardeşim olduğu gibi evin bütün yükü bende.
Dışarı çıkıp gezip tozma diye bi olayım kalmadı.
Eve gelip giden misafirler bitmiyor.
Gelsinler tabi ki misafiri severim ben ama (!)
Gelmeden önce temizlik yapılıyor.
İkram etmek için bir şeyler hazırlanıyor,
Servis yapıyorum,
Misafir gittikten sonra tekrar temizlik bulaşık bilmem ne.
Sonra annemin doğumdan sonra ölü gibi olduğunu gördüm.
Emzirirken göğüs yaraları yüzünden çektiği acıları gördüm.
Bebeğin bütün gece zırıldaması cabası.
Soğudum yani.
Evlilik falan istemiyorum ben.
Aşık mı oldum birine, çok mu sevdik birbirimizi evliliğe ne gerek var.
Bazen ben ona kalmaya giderim bazen o bana gelir.
Çocuk isterse de -ki niye istesin istemez- o zaman evlenir alırız bi tane.
Evlenmemin de şartları olur.
Çocuk yapmam, alınacak.
Hizmetçi tutulsun. O tutmazsa bende tutarım sorun değil.
Ben onu sıkmam o da beni sıkmasın öyle yuvarlanıp gidelim.
Ohh miss.
Aslında fark ettim de şu yaşlar en güzel yaşlarımız.
Sevgili olmak çok güzel, evlilik kaka.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Hadi Sen de Fısılda