Biz hep yalnız kaldık..

Hepimiz hoşlandık birilerinden, sevdik, aşık olduk birisine, birilerine.
Ama karşılıklı ama karşılıksız yaşadık bunları.
Hep karşılık beklesek de aslında en tatlısı karşılıksız olandı bizim için.
Kendimize itiraf edemesek de durum buydu.
Yoksa ne diye elimizde olandan vazgeçip bizi istemeyene açalım ki kalbimizi ?
Niye uzakta olana uzatalım ki elimizi ?


Uzak da olana, ulaşılmaz olana mundar demeyi öğrenmeliydik belki ama öğrenemedik.
Onu sevdik en çok,
Onu istedik en çok.
Canımızı yakmasını sevdik, acıyı sevdik.
Mazoşistlik vardı belki de birazcık hepimizde.
Kabul edemesek de bu durumu sevdik, mazoşistliği sevdik.
Onun yaşattığı acıyı sevdik.
Bekledik. Hep, birlikte olacağımız günü bekledik.
Her yeni güne bu umutla uyandık.
Zaman geçti çektiğimiz acıları da, o acıları çektiren kişiyi de unuttuk.
Herkesi, her şeyi, geçmişi, yaşadıklarımızı unuttuk.
Aynı acıyı; farklı kişilere duyduğumuz, aynı duygular yüzünden yaşadık.
Bittik, tükendik, yitirdik, kaybettik acıya dayanır hale geldik.
ama sonunda hep yalnız kaldık.
Tükenen umutlar yüzünden.
Zamana bırakılan aşklar yüzünden.
Biz hep yalnız kaldık..