"Vazgeçebilirim" süsü verdim.

Olmaz.
Tekrar olmaz.
Beni artık istemiyor derken
Pazar gecesi tekrar birlikte olmak istediğini söyledi.
Bir adım atsa koşarım demiştim.
Aynen öyle yaptım.
4. şansı verdim bize.

Onu sevdiğimden emin.
Onu bırakamayacağımı çok iyi biliyor.
Etrafıma çok fazla erkeği yaklaştırmamam, yalnızca ona ait olmam hoşuna gidiyor.


Beni sevdiğine emin değilim.
Beni her an bırakır korkusu yaşadığımdan hiç bir şeyine karışamıyorum.
Etrafında bir sürü kız var ve dolayısıyla yalnızca bana ait değil.

Durum buydu.
Değişmesi gerekiyordu.
Ondan vazgeçebileceğimi öğrenmesi ve
Onun etrafındaki kızlardan onu nasıl kıskandığımı, beni nasıl kırdığını anlaması lazımdı.

Bunu başardım sanırım.
Nasıl mı ?

Dün gece buluşacaktık ama işi çıktığı için buluşamadık.
Bende kızdım ve ilk defa kızgınlığımı dile getirdim ve işim olduğunu konuşmak istemediğimi söyledim.
Hiç tepki vermedi, kendini affettirmeye çalışmadı.
Ben de ilk okuldan çok samimi olduğum 1 senedir görüşemediğim,
uzun zamandır görüşelim diye ısrar eden erkek arkadaşımı arayıp işin yoksa buluşalım dedim.
O da kabul etti. Buluştuk.
Zırtapoz işim olduğunu düşündüğü için mesaj atmıyor.
Akşam saat 7'den  11'e kadar ne ben mesaj attım ne de zırtapoz.
4 saat boyunca ilkokul arkadaşımla takıldım.
11'de mesaj atıp işim bitti konuşabiliriz dedim.
Ne işim olduğunu sordu söyledim.
Şaşırdı, kızdı.
Yanımda bir erkekle takılıp 4 saat mesaj atmamam onu deli etti.
Çünkü ben sadığım.
Çünkü Kübra yalnızca ona ait.
İşin içine bir erkek girmesi, etrafımda bir erkek olması onu tedirgin etti.

İstediğim oldu.
Artık benimde ona tepki göstereceğimi.
İstediğimde etrafımda bir erkeğin olmasına izin vereceğimi
Davranışlarına biraz daha dikkat etmesi gerektiğini anladı.

Bende artık "ya ayrılırsa" korkumdan kurtuldum.
Aramız hala birazcık bozuk.
Umarım düzelir.