B İ T T İ .

Evet bitti.
Bu kez gerçekten bitti.
Gece ayrıldık, ayrıldı.

Bütün gün konuştuk.
Aslında hiç söylemediği kadar güzel şeyler söyledi tüm gün ama bi soğukluk vardı.
Yani hissettim ama kuruntu yapıyorum herhalde yine dedim bastırdım bu düşüncemi.
Ortada bitmesi için hiç bir neden yok, biz mutluyuz dedim.


Ayrılık, hava gibi. Göremediğin için yok demek istiyorsun ama diğer taraftan hissediyorsun.
Ve elinden gelen tek şey beklemek oluyor.

Ben de bekledim.
Ona her zaman ki gibi davranmaya devam ettim.

Hastaydı. Gündüz işlerim olduğu için çok ilgilenemedim gece mesaj atacaktım bi baktım mesaj geldi.
Açtım.
Uzundu.
Mesaj uzun.
Uzun olduğunu fark edince okumadan çıktım.

Normal de uzun mesaj yazmayız. Hele ki durup dururken hiç !.

Kötü bi şeyler olduğunu sezdim
Önce yatağıma gidip oturacağım ve hazır olunca okuyacağım dedim.


Hazırım dedim ve başladım okumaya.
Aradığı ilişki bu değilmiş. Ben çok eğlenceli muhteşem bir kızmışım ama onunla başa çıkamazmışım.
Üzülürmüşüm. Üzmek istemiyormuş.

"Ben muhteşem bi kızım, peki öyleyse sen muhteşem bi kızla neden birlikte olmak istemiyorsun ?" derler insana değil mi ?
Salak değilim, tabi ki farkındayım bunlar yalnızca bahane.
Ayrılmak için hepimizin kullandığı sıradan bahaneler.

Onayladım.
Biz, dedim sevgili olamadık haklısın.

"Kırmak istemedim, doğru yapmışımdır umarım" dedi.
"Evet gerizekalı tam olarak böyle bitiriliyor ilişki" demek istedim ama lanet olası gurur var tabi
"Kırılacak kadar bağlanmadık henüz. Olmuyorsa olmuyordur" dedim.
Sanki ben de dünden razıymışım gibi davrandım.
Cevap vermedi.

İlişkimiz kısa olabilir ama biz güzel şeyler yaşadık.

Beni öptüğünde;
"Kalbin o kadar hızlı atıyor ki öpmeye korkuyorum seni " dedi.
"Elimde değil" dedim
"Hayır şikayetçi değilim, bu şekilde çok masum ve o kadar tatlısın ki" dedi.
Mutlu oldum, inandım.

11 gün süren bir ilişkinin bitişi acıtmamalı elbet ama bizim ilişkimiz o kadar güzeldi ki,
ben ona çok alıştım.

En büyük üzüntüm, son kez buluşmadan ilişkimizin bitmesi.
Onu çok özledim.